- Film fabularny
- Produkcja: Polska
- Rok produkcji: 1972
- Premiera: 1973. 04. 22
- Gatunek: Komedia
- Dane techniczne: Barwny. 2368 m. 83 min.
Warszawa (Plac Powstańców, Plac Konstytucji, okolice Pałacu Kultury i Nauki, Nowy Świat, galeria ZPAP), pałac w Kozłówce.
http://www.youtube.com/watch?v=VJ_j_p7Rpzk
Twórczość autora „Bruneta wieczorową porą” dzieli się zwykle na dwa okresy. Pierwszy obejmuje lata sześćdziesiąte. Reżyser kręcił wówczas lekkie, przyjemne komedie sytuacyjne, zatrącające nawet o bulwarową farsę i wodewil. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych beztroski „śmiech dla śmiechu” zastąpił „śmiech z podtekstami” – zjadliwa ironia i kpina z peerelowskiej rzeczywistości, satyra na narodowe przywary, posunięta nierzadko aż do surrealizmu. Te cechy po raz pierwszy ujawniły się w „Poszukiwanym, poszukiwanej”. Sprzyjał temu złożony z ciągu epizodów scenariusz, któremu krytyka początkowo zarzucała „niespójność”, by po latach dostrzec w nim „głębszy sens”. Bareja i Fedorowicz potraktowali zmiany miejsca pracy przez głównego bohatera jako doskonały pretekst do humorystycznego sportretowania różnych środowisk: od socjalistycznych „technokratów” począwszy, a na domorosłych bimbrownikach skończywszy. Stanisław Maria Rochowicz, fajtłapowaty historyk sztuki, zostaje niesłusznie posądzony o kradzież obrazu. Domniemanemu złodziejowi grozi 5 lat więzienia. Zdesperowany postanawia ukrywać się w przebraniu kobiety, dopóki nie namaluje kopii zrabowanego płótna. Pozbawiony środków do życia musi na jakiś czas podjąć pracę, rzecz jasna jako kobieta. Zatrudnia się w charakterze pomocy domowej. Nie ma jednak szczęścia do chlebodawców: pierwszy chce wykorzystać go, a raczej ją w celach erotycznych, drudzy mają rozwydrzone dziecko, trzeci pędzi w łazience bimber, a czwarty to dyrektor głupek, za którego nasz bohater pisze artykuły. W końcu obraz odnajduje się, ale panu Stanisławowi, zaprawionemu już w „gosposiowaniu”, trudno zrezygnować z lukratywnego zajęcia i wrócić na cienką, muzealną posadkę. [PAT]